Jest rok 1927 (rok po zakończeniu szóstego sezonu serialu). Ponownie znajdziemy się w niezwykłym domostwie, jeszcze bardziej niż dotąd pełnym przepychu. Czegoś takiego jeszcze nie widzieliśmy – wystawne wnętrza, nieprawdopodobne kostiumy, glamour. Czas jeszcze raz znaleźć się w świecie, w którym przeplata się dramat, komedia i romans. Wracając do domu Granthamów, zobaczymy rodzinę oraz służbę w czasie przygotowań do największego zaszczytu, jaki można sobie wyobrazić – wizyty królewskiej.

Stéphane (Kad Merad) zawsze marzył o synu. Niestety razem ze swoją żoną Suzanne (Julie Gayet) mają jedynie trzy córki. Wszystkie są piękne i inteligentne. Niespełnionemu mężczyźnie udaje się znaleźć sposób na poradzenie sobie z rozczarowaniem. Otacza ojcowską opieką partnerów swoich córek. Traktuje ich jak synów, zupełnie nie dostrzega ich wad i stara się spędzać z nimi jak najwięcej czasu. Tymczasem Alexia (Pauline Étienne), jego najmłodsza córka, zamierza rozstać się z Thomasem (Guillaume Labbé), znakomitym zawodnikiem rugby, i związać z młodym lekarzem. Jej ojcu stanowczo się to nie podoba. Próbuje wymóc na córce, by pozostała przy Thomasie, którego darzy szczerym uwielbieniem.

Thriller akcji o nowicjuszce, która nieumyślnie uchwyciła morderstwo młodego handlarza narkotyków za pomocą kamery ciała. Po uświadomieniu sobie, że morderstwo zostało popełnione przez skorumpowanych gliniarzy, łączy siły z jedną osobą ze swojej społeczności, która jest gotowa pomóc jej, gdy próbuje uciec zarówno przestępcom, by się zemścić, jak i policji, która desperacko chce zniszczyć materiał obciążający.

Karen (Zoë Tapper) i John (Edward Speleers) zmagają się z kryzysem małżeńskim od momentu, kiedy okazało się, że nie będą mieli dzieci. Teraz ich związek chyli się ku upadkowi, a myśl o rozwodzie wydaje się najlepszą opcją. W obliczu pandemii, wskutek której ludzie przeistaczają się w żywe trupy, Karen i John łączą siły, by przetrwać. Zamykają się w mieszkaniu w nadziei na to, że ktoś przyjdzie im z pomocą. W tej ekstremalnej sytuacji przestają na siebie patrzeć tylko przez pryzmat zaprzepaszczonych marzeń o rodzicielstwie...