Wojciech wychowywany jest tylko przez ojca-matka umarła, gdy chłopiec był malutki. Ojciec bije Wojtka i wciąż go poniża. W zasadzie chce dla syna jak najlepiej, tylko że niestety nie ma pojęcia, jak to osiągnąć. Więc bije go pejczem, krzyczy, wyzywa, terroryzuje. Podświadomie zdaje sobie sprawę, że syna krzywdzi... Dorosły Wojciech jest człowiekiem okaleczonym wewnętrznie, w sytuacjach kryzysowych reaguje jak znienawidzony Ojciec - krzykiem i biciem. Dla Wojciecha jest jednak szansa - bezinteresowna, prawdziwa, głęboka miłość pięknej Tani może go wyrwać z kręgu przemocy. Ale przed obojgiem długa i trudna droga.

Dwaj śmiałkowie: Maks (Jerzy Stuhr) i Albert (Olgierd Łukaszewicz), jako ochotnicy dają się na krótki okres zahibernować. Budzą się po przeszło 50 latach, mając nadzieję na sławę i zaszczyty, lecz... Od opiekującej się nimi doktor Lamii dowiadują się, że hibernacja trwała dużo dłużej z powodu wojny, a co gorsza podczas walk zniszczono całkowicie geny męskie. Dzielni - i zarazem jedyni - faceci postanawiają uciec kobietom i przywrócić "normalny" porządek świata.

Kramer skazany za upozorowany przez Kwintę rabunek własnego banku odsiaduje wyrok w więzieniu. Wraz ze Sztycem udaje mu się zbiec, ale odmawia natychmiastowego wyjazdu do Szwajcarii, ponieważ chce zemścić się na Kwincie. Ten zaś spokojnie uprawia warzywa. Z gazet dowiaduje się o ucieczce Kramera. Zaalarmowany nią jest również przyjaciel Kwinty, Duńczyk, który zajął się produkcją filmową. Stawiski, sekretarz Kramera, wynajmuje Tędlarza, specjalistę od "mokrej roboty". Angażuje się on jako statysta filmowy i rani strzałami z pistoletu Duńczyka. Ma to wywabić Kwintę.

Debiut fabularny Juliusza Machulskiego. Film łączy elementy czystego kryminału spod znaku Alfreda Hitchcocka ze stylizacją retro. Akcja toczy się w scenerii warszawskiej w latach trzydziestych. Doświadczony kasiarz Kwinto (Jan Machulski) opuszcza właśnie więzienie i obmyśla zemstę na Kramerze (Leonard Pietraszak), właścicielu banku, który przed laty namówił go na włamanie, a następnie zadenuncjował policji.

Wanda i Jan gnieżdżą się w starej willi w maleńkim pokoju i marzą o swoim mieszkaniu. Pewnego dnia odwiedza ich Malinowski, który oferuje im zamianę mieszkania. Przystają na jego propozycję, jednak ten piękny sen wkrótce zamienia się w koszmar i zapoczątkowuje cały łańcuch perypetii oraz niekontrolowaną ilość nowych współlokatorów.

Rzecz dzieje się pewnego feralnego poniedziałku w Warszawie. Bohaterem zaś jest zbiorowość - kilkanaście osób, których pechowe i skomplikowane perypetie słabiej lub silniej zazębiają się ze sobą. "Nie lubię poniedziałku" to satyra na polską rzeczywistość wczesnych lat siedemdziesiątych. Codzienność ukazana jako świat absurdu.

Po masowej zagładzie ludzkości wychowana przez robota nastolatka zaczyna zadawać trudne pytania, gdy na progu jej bunkra zjawia się ranna kobieta.

Życie trenera Johna Harrisona zmienia się z dnia na dzień po tym, jak traci swoją drużynę koszykówki i dostaje propozycję od dyrektora szkoły, by został trenerem dyscypliny, której ani nie zna ani nie lubi.